ΟΛΙΣΘΗΜΑ

  ΟΛΙΣΘΗΜΑ
Οδού μεσούσης Καρυών έως Βατοπεδίου
εμνήσθη Απολλόδωρος και πάλιν του αιδοίου.
Η σάρξ επανεστάτησεν δεινώς και εξανέστη
και δέσμιος της ηδονής ο ασεβής κατέστη.
"Αγίου Όρους ευλαβού", εις αδελφός ελάλει.
"Στήθι ασπίς προς πειρασμόν", εβόουν και οι άλλοι.
Και απεκρίθη ουν αυτοίς: "Ποιήσατε την νήσσαν,
ο τάλας γαρ πεπόθηκα διακαώς την Χρύσσαν."
Αμφοίν χεροίν συνείχετο καυλού αρειμανίου,
και συν τω νω εγεύετο σώματος ουρανίου.
Και συσταλέντων των γλουτών, καμφθέντων των γονάτων,
ήχθη εις σφαίρας οργασμών και παραληρημάτων.
Η παραυτίκα ηδονή, κτηθείσα παρ` ιδίου,
υπήρξεν όμως αίτιον της τελευτής του βίου.
Ανακαλέσας τοιγαρούν θήλεως οπτασίαν,
αφρόνως απεμπόλησεν αβάτου σημασίαν.
Διό εις αποσάθρωμα ολίσθησεν οφρύος,
και ηύρε θάνατον οικτρόν εκείνος ο αχρείος.

Ο Θεός συγχωρείσαι ημάς και τον άφρονα αδελφόν ημών, Απολλόδωρον, ως αγαθός και φιλάνθρωπος.
Σημ. Είναι από το βιβλίο  (ΜΕΡΤΕΜΙ Ποίηση) του Μανόλη Μ. Τσικαλά.
στέλιοσκωστήσπυριδάκης