ΤΡΕΛΟΣ ΤΥΦΩΝΑΣ

                ΤΡΕΛΟΣ    ΤΥΦΩΝΑΣ  

Ήρθες τ’ απομεσήμερου να φέξει η αυγή σου

κι  ο ήλιος άλλαξε  τροχιά, τρεμόπαιξαν τ’ αστέρια,              

φως πήρε η Δύση και ζητά κλειδιά του παραδείσου,

κύμβαλο εγώ απόμεινα στα τρυφερά σου χέρια

κι όταν χτυπάς, ταράζομαι, δονούμαι κι αλαλάζω,

σ’ όποιο ρυθμό, σ’όποιο σκοπό το βλέμμα σου προστάζει             Να ‘ναι ευτυχία και χαρά ή στο λαιμό μου λάζο

το κάθε σου χαμόγελο και το γλυκό σου νάζι;

Ποιος ξέρει! Ποιος μαρτύρησε τέτοιο τρελό τυφώνα,

που δεν ταιριάζει η αυγή, να σμίγει με τη  Δύση.

              Να ‘χεις περάσει το μισό και πάνω του αιώνα,

ο χρόνος με τους νόμους του,  δεν επιτρέπει λύση.

Κι οι φλόγες καίν τα σωθικά, τα χείλη μαρμαρώνουν,

σφίγγουν τα δόντια τον καημό, ψυχοπονεί το πνεύμα.

Τα μάτια πια απόμειναν να σ’ αποκαμαρώνουν                                 κι η βούληση σκλαβώθηκε στο πιο μικρό σου νεύμα.